Vorige week vrijdag was denk ik de meest gelukkige dag in mijn leven na een heel lange tijd. Het was namelijk de dag dat ik officieel met ontslag ging uit de kliniek in Amsterdam én ik precies twee jaar verkering met Julian had. Tijd voor een update dus!
Na zes lange weken mocht ik eindelijk weer helemaal naar huis, wat was dat een opluchting! De laatste twee weken waren eigenlijk het zwaarst. Ik heb de diagnose Anorexia, maar mijn ziektebeeld komt niet helemaal overeen met het standaard type. Ik zie mijzelf onder andere niet dik, terwijl het overgrote deel van meiden met eetstoornissen dat wel heeft. Daardoor kon ik mijn draai in de groep niet meer vinden. Ik had het idee dat ik op de kliniek stil stond en niet meer vooruit ging.
Ik ben toen lange tijd thuis geweest met twee nachtjes slapen op de kliniek om te kijken hoe dat ging met mijn stemming en gewicht. Thuis ging het heel goed, zowel met eten als met de flashbacks. Na die tijd bleek ik eindelijk goed te zijn aangekomen. Ik ben nog niet aangekomen wat zou moeten, maar doordat ik zo goed gemotiveerd ben mag ik nu dus weer helemaal thuis wonen. Lichamelijk heb ik nog een lange weg te gaan, maar ik mag gelukkig wel uit de rolstoel en ik merk dat ik veel meer energie heb.
Dat ik nu uit de kliniek ben betekent jammer genoeg niet dat ik genezen ben. Ik worstel er nu al zo lang mee dat ik weet dat het best lang kan duren. Ik ben niet meer depressief, maar heb jammer genoeg nog wel dagelijks last van flashbacks. Als ik op een hoger gewicht ben krijg ik daar trauma therapie voor. Nog even doorzetten, maar dat komt goed.
Misschien is twee jaar verkering niet een hele lange tijd, maar wel heel bijzonder vind ik. De afgelopen jaren zijn voor ons beide niet altijd makkelijk geweest, maar samen hebben we er ons door moeilijke situaties heen geslagen. Toen ik Julian net leerde kennen tweeënhalf jaar geleden was ik ook opgenomen en sindsdien is hij een grote steun voor me. Ik vind het ongelofelijk knap dat hij in me blijft geloven. Believe me, leven met iemand die een eetstoornis en depressies heeft is verdomd lastig. Onze liefde is er uiteindelijk alleen maar groter door geworden.
Ik ga de komende week weer mijn opleiding Pedagogisch Medewerker Jeugdzorg oppakken en lekker genieten van het thuis zijn.
Wat ga jij voor leuks doen de komende week?
Lots of love,
Sofie
