Door dit artikel wil ik geen medelijden of negatieve aandacht, maar juist begrip vragen voor het type eetstoornis dat minder vaak voorkomt. In de media wordt altijd maar één beeld over eetstoornissen geschetst en dat is jammer, want het ligt vaak veel gecompliceerder. Hopelijk help ik hierdoor mensen die ook last hebben van een eetstoornis en zich misschien herkennen in dit artikel.
Het algemene beeld wat vaak wel bij Anorexia gedacht wordt. Bij mij is dit nooit het geval geweest. Ik ben niet gaan rommelen met eten omdat ik mezelf dik vond en wilde afvallen. Dat ik ondergewicht kreeg en nog steeds heb is een gevolg, maar niet mijn streven en doel. Afvallen en een lager getal op de weegschaal is nooit mijn wens geweest, ik vind het juist ontzettend balen en doe erg mijn best om aan te komen.
Sowieso gaat het bij een eetstoornis vaak nooit alleen om een vertekend zelfbeeld, maar zijn er altijd andere oorzaken en problemen die (mee) spelen, zoals depressie, trauma('s), angststoornissen en OCD.
Vooroordeel: 'Je vind een laag gewicht bij jezelf mooi.'
Dit lijkt een beetje op de uitspraak hierboven, maar is toch ook belangrijk om te noemen. Ik vind mezelf juist lelijk met ondergewicht; mijn lichaam is niet meer vrouwelijk en heeft geen mooie rondingen, ik straal minder en de lichamelijke ongemakken zijn groot. Om het maar niet over de mentale gevolgen te hebben. Ik zie geen enkel voordeel van het hebben van een (te) laag gewicht.
Vooroordeel: 'Je moet gewoon gaan eten, dan komt alles wel weer goed.'
Zo'n opmerking maakt wel duidelijk dat het heel lastig is voor omstanders om iemand met een eetstoornis te begrijpen. Tuurlijk is het je eigen keuze of je iets eet of niet, maar mijn lichaam en geest zijn vaak sterker dan mijn handelen. Het is niet zo simpel dat je gewoon weer moet gaan eten en het dan weer na verloop van tijd goed gaat. De strijd in je hoofd blijft, of je nu eet of niet.
Vooroordeel: 'Je hebt (nog) niet voldoende behandeling gehad.'
Ik ben al jaren bezig met verschillende therapieën, methoden en behandelingen bij diverse hulpinstanties. Als ik er nu over na denk durf ik met veel zekerheid te zeggen dat ik misschien wel bijna alles heb gehad. Van groepstherapie, creatieve therapie, PMT, massage behandeling, EMDR, psychiatrische hulp, Yoga therapie, drama therapie, gezinstherapie en meerdere intensieve opnames. Jammer genoeg is het krijgen van behandeling dus geen garantie om gelijk beter te worden, te zijn en te blijven.
Vooroordeel: 'Je houdt niet van eten.'
Sinds ik me kan herinneren ben ik dol op eten en eigenlijk is dat nooit veranderd. Dat maakt het ook des te pijnlijker dat eten zo'n issue voor me is. Niet veel mensen met een eetstoornis kunnen en durven het toe te geven, maar ik heb er geen moeite mee om toe te geven: het liefst eet ik de hele dag door frietjes, pannenkoeken, chocolade en ijs.
Vooroordeel: 'Na 7 jaar kan je echt niet meer genezen.'
Dit is een uitspraak die mij altijd veel pijn doet als iemand dat tegen me zegt. Niet alleen mijn omgeving, maar ook zelfs twee specialisten hebben ooit het begrip 'chronisch' laten vallen. Ik snap die uitspraak enigszins wel, omdat de eetstoornis als ware vastgeroest zit in mijn leven en een normale levensstijl voor me is geworden.
Aan de andere kant doet het enorm veel pijn en vind ik dat ik nog te genezen ben. Periodes dat het alleen maar slecht ging en niet beter heb ik zeker lange tijd gehad. Maar het afgelopen jaar gaan veel dingen (gelukkig!) echt de goede kant op en ik voel ook dat het blijvend is. Na 7 jaar vind ik dat genezing zeker nog mogelijk is.
Maar... Hoe zit het dan wél bij mijn eetstoornis?
Ik heb een paar jaar geleden dingen mee gemaakt die een meisje nooit zou moeten meemaken, ik ben namelijk voor een lange tijd seksueel misbruikt. Ik wil graag eerlijk en open erover zijn voor mijn omgeving en andere slachtoffers. Sindsdien heb ik stemmen en geluiden in mijn hoofd die ermee te maken hebben, last van flashbacks en herbelevingen, kan ik niet met sommige situaties omgaan, ben ik angstig en slaap slecht; een Posttraumatische stressstoornis, suïcidaliteit en depressie.
Als jong meisje werd ik dus al onzeker, ongelukkig en vond mezelf het niet waard om te leven. Mezelf kapot maken, dat geeft me juist wél een goed gevoel. Het klinkt hard, maar daar ging mijn leven sindsdien om draaien. Ik ben gek op eten, dus dit was een perfecte manier om mezelf zo veel mogelijk pijn te doen.
Beetje voor beetje takelde mijn lichaam af; mijn gewicht zakte, haren vielen uit en werden dof, wenkbrauwen vielen uit, altijd wit en koud, moe, een kapotte huid, botontkalking, pijn bij gewrichten, lage hartslag, flauwvallen, geen menstruatie en onvruchtbaarheid. Mentaal gaf het me op het ene moment een gevoel van kracht, overwinning en een soort 'high' zijn. Het andere moment was ik boos, verdrietig, de weg kwijt... De echte Sofie die vrolijk was en altijd glimlachte was verleden tijd.
Voordat ik het wist, werd het voor mij 'normaal' om zo te leven. Ik werd verslaafd aan weinig eten, mijn lichaam pijn doen en dacht zelfs dat het zo hoorde, want ik had elke dag weer last van de trauma's die ik had meegemaakt. Eten en van mezelf houden voelde juist onnatuurlijk.
In de afgelopen jaren heb ik korte periodes gehad dat het goed ging, zowel met mijn stemming als met mijn lichamelijke toestand. Maar toch belandde ik steeds weer in het oude patroon en heb ik een aantal grote terugvallen gehad.
Ik was bang om te leven en was bang voor het leven. Vorig jaar zomer belandde ik weer in het ziekenhuis en werd ik weer opgenomen. Deze kliniek heeft me in tegenstelling tot andere opnames wel goed geholpen. Na al die tijd heb ik nu sinds een jaar eindelijk de goede therapie (EMDR) en kan ik het stukje bij stukje verwerken. Door de EMDR heb ik nu minder last van stemmen, paniek, herbelevingen en kan ik weer dingen doen die ik jaren nooit durfde door de trauma's. Ik ben niet meer depressief en wil ook niet meer dood, waardoor eten veel beter gaat. Mijn gewicht blijft wat hangen en ik moet nog aardig wat aankomen, maar mentaal word ik sterker en sterker.
Lots of love,
Sofie
